One of my favorite cartoon which is connect to WWII History
วันนี้ มีการ์ตูนสนุกๆ มาแนะนำครับ
เป็นการ์ตูนที่จะพาคุณทัวร์ไปยังเกาะสวรรค์กลางทะเล
Today i have some good tour to show you to live in a n island
ในยามที่นั่งเรือไป คุณคงจะนึกจินตนาการวาดฝันถึง
ต้นมะพร้าว เป็นทิวเขียวชอุ่ม
น้ำทะเลสีฟ้าคราม และคลื่นพรายฟองขาวซัดหาดทรายเม็ดละเอียด
ลมโชยเอื่อยๆ น่านอน
When you sit on a boat or a ship. You will imaginating about Coconuts, Blue sky
White sand. Suitable to sleep.
อยากไปที่เกาะแห่งนี้หรือยังคร้าบ
Would you like to stay over nioght there night now?
เกาะนี้ชื่อ เกาะฮิกัน
โดยตั้งตามชื่อดอกไม้ประจำเกาะ
This island named Higanjima
Named inspired by a flowers which on the island
เรารับประกันว่า คุณจะไปถึงชัวร์ๆ
i guranteen that you will arrive there for sure
แต่เราไม่ขอรับประกันว่า
คุณจะได้กลับออกมาจากเกาะแห่งนี้
เพราะมันคือ
But i'll for ensure that you may be able to go back
Because this is
เกาะกระหายเลือด (HIGANJIMA)
Vampire island!!!!!!
ผลงานสร้างสรรค์ของอาจารย์ Koji Matsumoto
This is Koji matsumoto productions
แนว สยองขวัญ Herror
“เกาะกระหายเลือด” นับเป็นการ์ตูนอีกเรื่องที่เต็มไปด้วยฉากรุนแรง
ฉากโป๊เปลือยอยู่ไม่น้อย จึงไม่เหมาะนักกับนักอ่านรุ่นเล็กที่มีอายุต่ำกว่า 17 ปี
โดยเนื้อเรื่องกล่าวถึง ‘อากิระ’ เด็กหนุ่มที่อาศัยอยู่ในบ้านที่เป็นร้านขายของชำ
เขาเป็นเด็กเก็บกดที่ถูกพ่อแม่เอาไปเปรียบเทียบกับ
พี่ชายที่สุดแสนจะเก่งไปซะทุกเรื่อง
หนำซ้ำ ยูกิ หญิงสาวที่เขาหลงรัก ยังไปคบกับเคนจัง เพื่อนซี้ของเขาอีกด้วย
อะไรมันจะซวยปานนั้น
แต่ถึงกระนั้น อากิระ ก็มีความสามารถพิเศษในการจินตนาการเรื่องราว
และถ่ายทอดออกมาเป็นเรื่องเล่าได้อย่างสมจริงสมจัง
แต่แล้ว เรื่องเลวร้ายบางอย่างก็เกิดขึ้น เมื่อพี่ชายของอากิระ หายสาบสูญไป
ทำให้บ้านของเขาเกิดภาวะ ไร้หลักพึ่งพิงทางใจ พ่อเอาแต่เมา แม่ก็เอาแต่ร่ำไห้ว่า
ทำไมคนที่หายไปถึงเป็นพี่ชายแสนดี แทนที่จะเป็นอากิระ น้องชายผู้ไม่เอาไหน
จู่ๆ วันหนึ่งเขาพบผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่งโดยบังเอิญ ที่ทำให้ชีวิตของอากิระและกลุ่มเพื่อน
เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เมื่อเธอเดินทางมายังเมืองของอากิระพร้อมกับ
ใบขับขี่ของพี่ชายอากิระ และบอกเล่าเรื่องราวของเกาะบ้านเกิดของเธอ
ที่ถูกผีดิบดูดเลือดยึดครอง และเธอต้องการให้พวกอากิระ ไปกำจัดเจ้าพวกผีดิบเหล่านี้
Tuesday, January 27, 2009
Monday, January 26, 2009
Japanese imperial soldier remain in Alaska
รัฐบาลญี่ปุ่นได้ทำการค้นหาทหารญี่ปุ่นที่ยังคงตกค้างในอลาสกา
By Rachel D'oro | The Associated Press
ANCHORAGE - The searchers dug for days, ignoring blisters and sore muscles to look for remains of Japanese soldiers buried in mass graves on the Aleutian island of Attu following one of the bloodiest battles of World War II.
But old bullets and bits of barbed wire were all that emerged from beneath the grassy tundra - until the end of the two-week mission by U.S. and Japanese representatives who traveled to the remote resting place of nearly 2,500 soldiers. On May 23, searchers struck their shovels on decaying wood boxes and found the well-preserved bones of two Japanese soldiers likely buried by their comrades during the 1943 Battle of Attu.
"I was very happy and satisfied that everybody's effort finally resulted in something that we all appreciate," Hiroshi Sato with Japan's Ministry of Health, Labor and Welfare said Wednesday through an interpreter in a telephone interview from the Coast Guard station at Attu, located at the Aleutians' western tip about 1,500 miles southwest of Anchorage.
Sato's office is working with U.S. officials to excavate the remains of Japan's countrymen and take them home for reburial. Given Attu's forbidding weather and terrain, it's sure to be a job rife with challenges, as this early leg of the ongoing project soon proved when participants arrived to icy rain in mid May.
Subsequent days were better, but the six mass graves - where the great majority of the dead are buried - lie in roadless areas on the east end of the mountainous island. To reach the sites, searchers traveled in a tracked vehicle that was flown in.
The Coast Guard has excavation equipment on the island, but deep snow in places prevented its use. Participants had to use shovels and pickaxes to explore the three mass graves still not laden with snow.
"We were at a disadvantage because we were digging with hand tools and the graves were originally dug with bulldozers," said Lt. Col. Matt Kristoff with the Defense Prisoner of War/Missing Personnel Office at the Pentagon. "The bottom line is, in order to excavate these mass graves, we'll need to have heavy equipment."
That's not to say the searchers didn't try mightily with their low-tech tools, digging as deep as 15 feet at one site, according to U.S. Army Capt. Kurtis Schaaf, who led an eight-member team from Fort Richardson near Anchorage to assist. Many Attu-based Coast Guard members also pitched in during their time off.
"There was a feeling of disappointment of not finding what we expected to be there after working as hard as we did," Schaaf said of the mood before the two graves were discovered.
There were concerns that unexploded ordnance might be hidden in the spongy ground. A Navy ordnance disposal specialist was brought up from San Diego for the mission, but found no explosives, Schaaf said.
The obvious place to start looking for remains, participants decided, was near the spot where two left boots containing foot bones were found last July by Chief Warrant Officer Robert Coyle, who commands 20 Coast Guard members stationed on Attu. His discovery was made during an exploratory dig by U.S. and Japanese emissaries.
"It was in an area of natural erosion," said Coyle, who also found a leather pouch likely used to hold bullets. "There was a creek there, a ravine, and I was poking around in there when I found the boots."
Those remains were reburied but have returned with Japanese officials, who aborted a plan to donate the pouch to the Coast Guard station's display of war mementos when Coyle noticed the faded inscription of a name. The remains found in the latest expedition also were reburied and will be recovered later and hopefully identified, Sato said. No subsequent digs have yet been scheduled.
"The intention is to return as many remains as possible," Sato said. "I would like to continue to find more and to keep coming back."
Attu was one of the deadliest conflicts in the Pacific, second only to Iwo Jima.
Japanese troops invaded Attu and the neighboring island of Kiska in June 1942, in the only occupation of U.S. land during the war. No one was living on Kiska, but the Japanese captured a small Aleut community when they seized Attu. Almost half of the 45 residents taken to Hokkaido, Japan, died during internment.
American forces arrived at Attu the following May, waging a 19-day campaign before they retook the island. Most of the fighting was hand-to-hand combat in 120 mph winds, driving rain and dense, damp fog.
Of an estimated 2,500 Japanese troops on Attu, only 28 were taken prisoner. The others died in battle or committed suicide with their own grenades.
American deaths numbered about 550 among more than 15,000 troops. The dead were temporarily buried at two cemeteries on the island, but ultimately exhumed and reburied in locations designated by their families.
More than 60 years later, signs of the battle remain, including numerous foxholes and trenches and the occasional rusted field artillery that belonged to the Japanese. But it wasn't until the Japanese search was launched last year that the carnage became real for Coyle, who is ending a year's assignment on Attu in June.
"Finding shoes with bones in them, that's when it hit me that guys died here," he said. "A lot of people perished here in a brutal battle under brutal conditions."
(ภาษาไทยจะแปลให้ทีหลังนะครับ บ๊ายบาย)
By Rachel D'oro | The Associated Press
ANCHORAGE - The searchers dug for days, ignoring blisters and sore muscles to look for remains of Japanese soldiers buried in mass graves on the Aleutian island of Attu following one of the bloodiest battles of World War II.
But old bullets and bits of barbed wire were all that emerged from beneath the grassy tundra - until the end of the two-week mission by U.S. and Japanese representatives who traveled to the remote resting place of nearly 2,500 soldiers. On May 23, searchers struck their shovels on decaying wood boxes and found the well-preserved bones of two Japanese soldiers likely buried by their comrades during the 1943 Battle of Attu.
"I was very happy and satisfied that everybody's effort finally resulted in something that we all appreciate," Hiroshi Sato with Japan's Ministry of Health, Labor and Welfare said Wednesday through an interpreter in a telephone interview from the Coast Guard station at Attu, located at the Aleutians' western tip about 1,500 miles southwest of Anchorage.
Sato's office is working with U.S. officials to excavate the remains of Japan's countrymen and take them home for reburial. Given Attu's forbidding weather and terrain, it's sure to be a job rife with challenges, as this early leg of the ongoing project soon proved when participants arrived to icy rain in mid May.
Subsequent days were better, but the six mass graves - where the great majority of the dead are buried - lie in roadless areas on the east end of the mountainous island. To reach the sites, searchers traveled in a tracked vehicle that was flown in.
The Coast Guard has excavation equipment on the island, but deep snow in places prevented its use. Participants had to use shovels and pickaxes to explore the three mass graves still not laden with snow.
"We were at a disadvantage because we were digging with hand tools and the graves were originally dug with bulldozers," said Lt. Col. Matt Kristoff with the Defense Prisoner of War/Missing Personnel Office at the Pentagon. "The bottom line is, in order to excavate these mass graves, we'll need to have heavy equipment."
That's not to say the searchers didn't try mightily with their low-tech tools, digging as deep as 15 feet at one site, according to U.S. Army Capt. Kurtis Schaaf, who led an eight-member team from Fort Richardson near Anchorage to assist. Many Attu-based Coast Guard members also pitched in during their time off.
"There was a feeling of disappointment of not finding what we expected to be there after working as hard as we did," Schaaf said of the mood before the two graves were discovered.
There were concerns that unexploded ordnance might be hidden in the spongy ground. A Navy ordnance disposal specialist was brought up from San Diego for the mission, but found no explosives, Schaaf said.
The obvious place to start looking for remains, participants decided, was near the spot where two left boots containing foot bones were found last July by Chief Warrant Officer Robert Coyle, who commands 20 Coast Guard members stationed on Attu. His discovery was made during an exploratory dig by U.S. and Japanese emissaries.
"It was in an area of natural erosion," said Coyle, who also found a leather pouch likely used to hold bullets. "There was a creek there, a ravine, and I was poking around in there when I found the boots."
Those remains were reburied but have returned with Japanese officials, who aborted a plan to donate the pouch to the Coast Guard station's display of war mementos when Coyle noticed the faded inscription of a name. The remains found in the latest expedition also were reburied and will be recovered later and hopefully identified, Sato said. No subsequent digs have yet been scheduled.
"The intention is to return as many remains as possible," Sato said. "I would like to continue to find more and to keep coming back."
Attu was one of the deadliest conflicts in the Pacific, second only to Iwo Jima.
Japanese troops invaded Attu and the neighboring island of Kiska in June 1942, in the only occupation of U.S. land during the war. No one was living on Kiska, but the Japanese captured a small Aleut community when they seized Attu. Almost half of the 45 residents taken to Hokkaido, Japan, died during internment.
American forces arrived at Attu the following May, waging a 19-day campaign before they retook the island. Most of the fighting was hand-to-hand combat in 120 mph winds, driving rain and dense, damp fog.
Of an estimated 2,500 Japanese troops on Attu, only 28 were taken prisoner. The others died in battle or committed suicide with their own grenades.
American deaths numbered about 550 among more than 15,000 troops. The dead were temporarily buried at two cemeteries on the island, but ultimately exhumed and reburied in locations designated by their families.
More than 60 years later, signs of the battle remain, including numerous foxholes and trenches and the occasional rusted field artillery that belonged to the Japanese. But it wasn't until the Japanese search was launched last year that the carnage became real for Coyle, who is ending a year's assignment on Attu in June.
"Finding shoes with bones in them, that's when it hit me that guys died here," he said. "A lot of people perished here in a brutal battle under brutal conditions."
(ภาษาไทยจะแปลให้ทีหลังนะครับ บ๊ายบาย)
นักรบญี่ปุ่นที่เป็นชาวเกาหลีได้ถูกนำกลับบ้าน
A "Japanese hero" goes home
60 years after World War II, a Kamikaze pilot's remains return to Korea Investigations are under way to find out what happened to Koreans who were put to work by the Japanese Army during the war years and who died outside Korea
TOKYO: It took 60 years, but the remains of a young Korean kamikaze pilot who died as a "Japanese hero" were finally returned to his homeland in June.
Roh Yong U perished in a suicide attack against a U.S. B-29 bomber on May 5, 1945. His rank got a double promotion to captain after he died. But, despite his hero status, his remains long stayed in limbo-labelled as "kin unknown" until his war buddies and others pursued his case.
This year marks the 60th anniversary of the end of World War II. Belatedly, Japan and South Korea have stepped up their efforts to collaborate on this vital issue left over from the war: repatriating the remains of conscripted Koreans.
Investigations are under way to track down what happened to Koreans who were put to work by the former Imperial Japanese Army and various Japanese companies during the war years, and who died outside of the Korean Peninsula.
Roh is the only former Imperial Japanese Army soldier or civilian employee to make it home so far.
According to sources at the Foreign Ministry and at the Ministry of Health, Labour and Welfare, a memorial service for Roh was held at the Yutenji temple in Meguro, Tokyo, on June 16. Officials and staff from the Japanese Government and the South Korean Embassy in Tokyo attended the service.
Roh's remains were flown to South Korea the same day and met at Kimpo International Airport by officials from the Korean Ministry of Foreign Affairs and Trade. The remains were then handed over to his relatives.The repatriation of Roh's remains was problematic, indicative of the inherent difficulties that can occur 60 years after a person's death.
Under the pre-war Soshi-kaimei ordinance that compelled Koreans to adopt Japanese family and given names, Roh had died as "Kiyoharu Kawada."
`Kin unknown'
After the war, the remains of Kawada went unclaimed. Labelled "kin unknown," they were temporarily enshrined at the Yutenji temple, together with the remains of another 1,135 former Imperial Army soldiers and civilian employees.
It was not until the 1990s when ethnic Koreans living in Japan and Roh's former fighter pilot classmates began a search that led to Roh's bereaved family members in South Korea.
Progress in the case was slow. There were mixed feelings about Roh having sacrificed his life fighting for Japan and dying a hero's death as an officer of the Imperial Japanese Army.
0Neither the South Korean Government, nor Roh's family members were too keen to accept the remains of a supposedly pro-Japan, anti-Korean national.
However, at a Japan-Korea summit meeting held last December, South Korean President Roh Moo Hyun requested Prime Minister Junichiro Koizumi's cooperation in tracking down and returning the remains of Korean conscripts who had died for Japan.
Family members of the Korean kamikaze pilot were contacted again. This time, they proved more receptive.Meanwhile, the Japanese Government began trying to ascertain the status of Korean remains by sending inquiries nationwide to local governments, religious organisations and companies. An official said the Foreign Ministry hoped to convey the results to the Korean Government by the end of August.
Not easy
However, the official added, returning remains to Korea will not be easy. There are few remaining clues to help verify remains or locate relatives.
Also, bereaved families might demand a full explanation of the circumstances regarding the deaths, or make requests for formal apologies and compensation from the Japanese Government.
Kamikaze pilot Hoshikawa Hachiro(Roh Yong U)
60 years after World War II, a Kamikaze pilot's remains return to Korea Investigations are under way to find out what happened to Koreans who were put to work by the Japanese Army during the war years and who died outside Korea
TOKYO: It took 60 years, but the remains of a young Korean kamikaze pilot who died as a "Japanese hero" were finally returned to his homeland in June.
Roh Yong U perished in a suicide attack against a U.S. B-29 bomber on May 5, 1945. His rank got a double promotion to captain after he died. But, despite his hero status, his remains long stayed in limbo-labelled as "kin unknown" until his war buddies and others pursued his case.
This year marks the 60th anniversary of the end of World War II. Belatedly, Japan and South Korea have stepped up their efforts to collaborate on this vital issue left over from the war: repatriating the remains of conscripted Koreans.
Investigations are under way to track down what happened to Koreans who were put to work by the former Imperial Japanese Army and various Japanese companies during the war years, and who died outside of the Korean Peninsula.
Roh is the only former Imperial Japanese Army soldier or civilian employee to make it home so far.
According to sources at the Foreign Ministry and at the Ministry of Health, Labour and Welfare, a memorial service for Roh was held at the Yutenji temple in Meguro, Tokyo, on June 16. Officials and staff from the Japanese Government and the South Korean Embassy in Tokyo attended the service.
Roh's remains were flown to South Korea the same day and met at Kimpo International Airport by officials from the Korean Ministry of Foreign Affairs and Trade. The remains were then handed over to his relatives.The repatriation of Roh's remains was problematic, indicative of the inherent difficulties that can occur 60 years after a person's death.
Under the pre-war Soshi-kaimei ordinance that compelled Koreans to adopt Japanese family and given names, Roh had died as "Kiyoharu Kawada."
`Kin unknown'
After the war, the remains of Kawada went unclaimed. Labelled "kin unknown," they were temporarily enshrined at the Yutenji temple, together with the remains of another 1,135 former Imperial Army soldiers and civilian employees.
It was not until the 1990s when ethnic Koreans living in Japan and Roh's former fighter pilot classmates began a search that led to Roh's bereaved family members in South Korea.
Progress in the case was slow. There were mixed feelings about Roh having sacrificed his life fighting for Japan and dying a hero's death as an officer of the Imperial Japanese Army.
0Neither the South Korean Government, nor Roh's family members were too keen to accept the remains of a supposedly pro-Japan, anti-Korean national.
However, at a Japan-Korea summit meeting held last December, South Korean President Roh Moo Hyun requested Prime Minister Junichiro Koizumi's cooperation in tracking down and returning the remains of Korean conscripts who had died for Japan.
Family members of the Korean kamikaze pilot were contacted again. This time, they proved more receptive.Meanwhile, the Japanese Government began trying to ascertain the status of Korean remains by sending inquiries nationwide to local governments, religious organisations and companies. An official said the Foreign Ministry hoped to convey the results to the Korean Government by the end of August.
Not easy
However, the official added, returning remains to Korea will not be easy. There are few remaining clues to help verify remains or locate relatives.
Also, bereaved families might demand a full explanation of the circumstances regarding the deaths, or make requests for formal apologies and compensation from the Japanese Government.
Got to know about the history of WW2:Japanese side
เกร็ดความรู้ประวัติศาสตร์สมัยสงครามโลกครั้งที่สอง:ฝ่ายญี่ปุ่น
ทหารเยอะที่สุดในญี่ปุ่น :โตเกียว
นอกญี่ปุ่น-ซิงเต่า ประเทศจีนและ ในฮาบิน(แมนจูเีีรีย)ประเทศจีน
ใช้อาวุธเชื้อโรคโจมตีมากที่สุด-Pingfang มลฑลฮาบิ้น ประเทศจีน ให้สำหรับโจมตีกองทัพแดงแห่งโซเวียต
ฆ่ามากที่สุด-ชาวจีน
ถูกฆ่ามากที่สุด- 3 สถานที่ ณ ไซปัน โอกินาวะ และฟิลิปปินส์
สมรภูมิสำคัญ-อ่าวกาด้า, กวม, อิโว จิม่า, เลตี้, อ่าวเลตี้, แมนจูเลีย, มิดเวย์, โอกินาวะ, เพเลลู, และไซปัน
ญี่ปุ่นโจมตีอเมริกาเพราะ-ไม่มีน้ำมัน
จำนวนทหารที่ถูกฆ่า 1,056,000 คน
วีรบุรุษผู้พิชิตประเทศจีนให้กับญี่ปุ่น-板垣 征四郎, Itagaki Seishirō
วีรบุรุษผู้พิชิตประเทศเกาหลีให้กับญี่ปุ่น-伊藤 博文, Itō Hirobumi
รถถังที่มีส่วนช่วยญี่ปุ่น-Chi-ha,Chi-he
เรือรบที่แข็งแกร่งที่สุดในญี่ปุ่น-เรือรบยามาโตะ
ฝูงบินญี่ปุ่นที่สร้างชื่อให้กับญี่ปุ่นและมีผลต่อประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นมากที่สุด-เครื่องบินซีโร่
อาวุธลับที่ญี่ปุ่นได้นำมาใช้ในสงคราม-ปืนไมโครเวฟ เครื่องบินรบไอพ่น(แต่มีไม่มากกิกิ)
ปืนที่มีมากที่สุดใช้มากที่สุดและใช้ร่วมรบในกองทัพญี่ปุ่น(นานที่สุด)ในสมัยสงครามโลกครั้งที่1และ2-Type 99 Arisaka
ปืนกลทหารราบเคลื่อนที่ดีที่สุดและสร้างประสิทธิภาพให้กับญี่ปุ่นมากที่สุด
เครื่องแบบ 1 2
ทหารเยอะที่สุดในญี่ปุ่น :โตเกียว
นอกญี่ปุ่น-ซิงเต่า ประเทศจีนและ ในฮาบิน(แมนจูเีีรีย)ประเทศจีน
ใช้อาวุธเชื้อโรคโจมตีมากที่สุด-Pingfang มลฑลฮาบิ้น ประเทศจีน ให้สำหรับโจมตีกองทัพแดงแห่งโซเวียต
ฆ่ามากที่สุด-ชาวจีน
ถูกฆ่ามากที่สุด- 3 สถานที่ ณ ไซปัน โอกินาวะ และฟิลิปปินส์
สมรภูมิสำคัญ-อ่าวกาด้า, กวม, อิโว จิม่า, เลตี้, อ่าวเลตี้, แมนจูเลีย, มิดเวย์, โอกินาวะ, เพเลลู, และไซปัน
ญี่ปุ่นโจมตีอเมริกาเพราะ-ไม่มีน้ำมัน
จำนวนทหารที่ถูกฆ่า 1,056,000 คน
วีรบุรุษผู้พิชิตประเทศจีนให้กับญี่ปุ่น-板垣 征四郎, Itagaki Seishirō
วีรบุรุษผู้พิชิตประเทศเกาหลีให้กับญี่ปุ่น-伊藤 博文, Itō Hirobumi
รถถังที่มีส่วนช่วยญี่ปุ่น-Chi-ha,Chi-he
เรือรบที่แข็งแกร่งที่สุดในญี่ปุ่น-เรือรบยามาโตะ
ฝูงบินญี่ปุ่นที่สร้างชื่อให้กับญี่ปุ่นและมีผลต่อประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นมากที่สุด-เครื่องบินซีโร่
อาวุธลับที่ญี่ปุ่นได้นำมาใช้ในสงคราม-ปืนไมโครเวฟ เครื่องบินรบไอพ่น(แต่มีไม่มากกิกิ)
ปืนที่มีมากที่สุดใช้มากที่สุดและใช้ร่วมรบในกองทัพญี่ปุ่น(นานที่สุด)ในสมัยสงครามโลกครั้งที่1และ2-Type 99 Arisaka
ปืนกลทหารราบเคลื่อนที่ดีที่สุดและสร้างประสิทธิภาพให้กับญี่ปุ่นมากที่สุด
เครื่องแบบ 1 2
Sunday, January 4, 2009
Japan flag
JAPAN FLAG
ประวัติธงฮิโนะมะรุ
มี ตำนานเล่าว่าธงฮิโนะมะรุถือกำเนิดขึ้นในระยะที่มองโกลรุกรานญี่ปุ่น(日本)ช่วง พุทธศตวรรษที่ 18(十八) โดยพระภิกษุในพระพุทธศาสนารูปหนึ่งชื่อนิชิเร็น ได้คิดแบบธงพระอาทิตย์นึ้ขึ้นถวายสมเด็จพระจักรพรรดิญี่ปุ่น(日本) ซึ่งเป็นที่นับถือจากชาวญี่ปุ่น()ว่าทรงสืบเชื้อสายมาจากสุริยเทวีอามาเทรา สุ ในความจริงแล้ว เป็นที่รู้กันว่าสัญลักษณ์รูปพระอาทิตย์มีอยู่ในพัดญี่ปุ่น(日本)ของพวกซามูไร ช่วงพุทธศตวรรษที่ 17(十七) และใช้กันทั่วไปในธงรบของซามูไรในช่วงพุทธศตวรรษที่ 20 - 21 ซึ่งเป็นยุครณรัฐ (ยุคเซงโงะกุ) เมื่อประเทศญี่ปุ่น(日本)เปิดประเทศค้าขายกับชาติตะวันตก(西)ในวันที่ 7(七日) สิงหาคม(八月) พ.ศ. 2397(二千三百九十七) ธงฮิโนะมะรุจึงเริ่มมีฐานะเป็นธงราชการที่ใช้ชักบนเรือ(ふね)ญี่ปุ่น(日本)ทั้ง หมดต่อมาใน พ.ศ. 2411(二千四百十一) ตรงกับรัชสมัยเมจิ ธงฮิโนะมะรุก็ได้รับการพิจารณาให้ใช้เป็นธงชาติในเชิงปฏิบัติ (de facto national flag) และมีการรับรองให้ใช้เป็นธงสำหรับเรือค้าขายของเอกชน
(civil ensign) ตามพระบรมราชโองการเลขที่ 57(五十七) ลงวันที่ 27(二十七日) มกราคม(一月) พ.ศ. 2413 (二千四百十三年) อย่างไรก็ตาม ธงนี้ก็ยังมิได้มีการรับรองเป็นธงชาติอย่างเป็นทางการ ตราบจนวันที่ 13(十三) สิงหาคม(八月) พ.ศ.
2542(二千五百四十二年のお寺年) จึงได้มีพระบรมราชโองการเลขที่ 127(百二十七番の天王) รับรองให้ใช้ธงฮิโนะมะรุเป็นธงชาติตามกฎหมาย และกำหนดสัดส่วนธงไว้ว่า เป็นธงรูปสีเหลี่ยมผืนผ้า พื้นสีขาว กว้าง 2 ส่วน ยาว 3 ส่วน ตรง
กลางเป็นรูปดวงกลม(丸い＝まるい)สีแดง(赤い＝あかい) มีเส้นผ่าศูนย์กลางยาว 3 ใน 5 ส่วน ตามความกว้าง(広い)ของธง
The last Samurai
ประวัติซามูไร SAMURAI
นักสู้ซามูไร . .. .
ประวัติ ศาสตร์นักสู้ซามูไรเริ่มขึ้นในศตวรรษที่ 11(十一) เมื่อรัฐบาลอ่อนแอ ชาวบ้านตลอดจนขุนนางญี่ปุ่น(日本) จึงหันไปพึ่งพาผู้มีฝีมือในเชิงยุทธที่ขนานนามกันว่า "ซามูไร" จากนั้นมาซามูไรก็รุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆ "โชกุน" อัครมหาเสนาบดี และ "ไดเมียว" เจ้าผู้ครองนครต่างๆ ของญี่ปุ่น(日本) ต่างก็มีซามูไรเป็นกองทัพไว้ประดับบารมี
อาวุธ ประจำกายของซามูไรนั้น ทั่วโลก(世界)รู้ดีว่าคือดาบอันคมกริบ ซามูไรบางคนใช้วิธีฝึกฝน(れんしゅう) ความคมดาบของตน โดยอาศัยร่างของชาวบ้าน สามัญชนเป็นที่ทดสอบ แบบนี้ชาวบ้านก็ผวา ไปตามกันซีครับ ดังนั้น ในสมัย(じだい)ของโชกุน โตกูงาวะ จึงมีกฎหมายอนุญาตให้ ซามูไรเอาศพ ของนักโทษประหารไปใช้รองรับ คมดาบของตนได้ วิธีการก็คือ เอาศพไปมัดติดกับหลักซึ่งทำจากลำไม้ไผ่ จากนั้นนักดาบในชุดซามูไรออกศึก (กามิ ชิโม) ก็จะถือดาบเยื้องย่าง เข้ามาพินิจพิจารณาดูว่า จะฟันส่วนใดของศพจึงจะเหมาะสม เช่นว่า การฟันข้อมือจะง่ายดายที่สุด ส่วนการฟันขาดสะโพก (เรียว กูรูม่า) หรือฟันตัดสองบ่า (ไต-ไต) จะยาก(むずかしい)ที่สุด หลังจากฟันแล้ว ซามูไรก็จะตรวจสอบดาบของตนอย่างละเอียดว่า มีบิ่นหรืองอหรือไม่ เลือดและไขมันที่ติดดาบนั้นมีลักษณะเป็นอย่างใด เสร็จแล้วก็ไปตรวจตราร่องรอยการฟันบนร่างศพซามูไรที่เก่งกาจนั้นต้องมีดาบ ชั้นดีไว้ ครอบครองครับ เช่น ดาบที่ผลิตจากสำนักตีดาบมีระดับ เช่น ติมบะ โนะ กามิ โยชิมิชิ (ค.ศ.1565-1635) หรือสำนักของ อิโนอูเอะ ชินกาอิ (ราว ค.ศ.1674)ศิลปะการใช้ดาบต่อสู้อย่างรวดเร็วฉับไวนั้น สร้างชื่อเสียงให้ซามูไรจนใครได้ยินชื่อก็หนาว(寒い)
แต่...เมื่อถึงกาลเวลาหนึ่ง ดาบซามูไรก็ต้องถูกสยบด้วยอาวุธอื่นอันทรงอานุภาพกว่าในปี ค.ศ.1551(一千五百五十一) หนุ่มนักสู้วัย 20 ปี นาม โอดะ โนบูนางะ ขึ้น เป็นไดเมียว ครองนครเล็กๆ(小さい) โอวาริ ใกล้กับเมือง(町)นาโงยาในปัจจุบัน เขาได้สร้างวีรกรรม ที่ทำให้ญี่ปุ่น(日本)ทั้งประเทศตื่นตะลึง นั่นคือสามารถใช้ นักรบเพียง 3,000 คน(三千人) ยืนหยัดต่อสู้ และพิชิตกองทัพขนาด 25,000 คน(二万五千人) ของ อิมะงาวะ ซึ่ง เป็นไดเมียว นครใหญ่(大きい) โดยอิมะงาวะนั้น คิดการใหญ่ ต้องการเป็นโชกุน และยกกำลังออกปราบปราม เมืองใหญ่น้อย แต่โนบูนางะไม่ยอมก้มหัวให้ เขาใช้กลยุทธ์หลอกเอาทัพ ของอิมะงาวะไปติดกับ ในซอกเขาท่ามกลางหมอกหนา แล้วนำนักรบจำนวนน้อย ของตนถล่มข้าศึกจนราบคาบก่อนหน้านี้ในปี ค.ศ.1542(一千五百四十二) ชาวโปรตุเกสได้มาถึงญี่ปุ่น(日本)เป็นหนแรกเพื่อค้าขาย พวกเขาได้นำปืนยาวอาวุธชนิดใหม่ ที่ชนญี่ปุ่น(日本)ไม่เคยเห็นมาด้วย เจ้าครองนครต่างๆชื่นชมมาก เพราะมันมีพลานุภาพเหนือกว่าหน้าไม้และธนูหลายเท่า และโดยที่พี่ยุ่นนั้นถนัดในเรื่องก๊อบปี้ ดังนั้น จึงมีข้อมูลที่พ่อค้าโปรตุเกสคนหนึ่งบันทึกไว้ว่า เพียงชั่วหกเดือนนับจากที่ได้ลูบคลำปืนเป็นครั้งแรก เหล่าช่างญี่ปุ่น(日本)ก็สามารถผลิตปืนขึ้นเองได้ถึง 600(六百) กระบอกปืนนั้นเป็นอาวุธระยะไกล สามารถสังหารข้าศึกได้แบบไม่ทันได้รู้ตัว ในอมตะวรรณกรรม "ผู้ชนะสิบทิศ" ของ "ยาขอบ" เมื่อ บุเรงนอง จอมทัพพม่า ได้เห็นอานุภาพของปืนเป็นครั้งแรก ก็ยังทรงรำพึงอย่างรันทดพระทัยว่า ต่อแต่นี้ไปคงจะไม่ได้เห็นภาพการต่อสู้ด้วยดาบ หรือทวนอย่างห้าวหาญสมกับเป็นนักรบอีกแล้ว
แม้ นักรบซามูไรหลายคนจะเหยียดหยามนักรบถือปืนว่าขี้ขลาดตาขาว แต่โนบูนางะเป็นขุนศึกประเภทคิดใหม่-ทำใหม่ เขาเรียนรู้อย่างรวดเร็วว่า ยุคแห่งอาวุธทันสมัยได้มาถึงแล้ว และหากเขาต้องการรวบรวมญี่ปุ่น(日本)ให้เป็นหนึ่งเดียว เขาจำเป็นต้องใช้ปืนนอกจากปืนแล้ว โนบูนางะยังมียอดขุนพลคู่ใจซ้าย-ขวา คือ โตโยโตมิ ฮิเดโยชิ กับ โตกูงาวะ อิเอยาสุ (สอง คนนี้ต่อมาโด่งดังสุดๆทั้งคู่) ทำให้โนบูนางะ สามารถแผ่ขยายอำนาจ กว้างขวางออกไปได้อย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็พบอุปสรรคสำคัญ ซึ่งมิใช่ กองทัพของไดเมียวใดหากทว่าเป็นสมณะนักรบแห่งพุทธศาสนา!ใน ปี 1571(一千五百七十一) โนบูนางะ ยกกำลังทัพ 30,000 คน(三万人) ไปล้อมวัดซากาโมโตบนเขาฮิเออิทางเหนือ(北)ของเกียวโต(京都) วัดนี้เป็นวัดศักดิ์สิทธิ์ที่สุดทั้งของผู้นับถือพุทธและชินโต แต่พระภิกษุในวัดปฏิเสธไม่ยอมอ่อนน้อม และอพยพชาวบ้านลูกเล็กเด็กแดงทั้งหลาย เข้ามาหลบไว้ภายในวัดเหตุการณ์ต่อจากนี้ บาทหลวง หลุยส์ ฟรังส์ มิชชันนารีเยซูอิต ได้บันทึกไว้ว่า"เมื่อรู้ว่าชาวบ้านทั้งหมดได้ไปปักหลักอยู่ในวัด โนบูนางะก็สั่งการทันที ให้เอาปืนระดมยิง ใช้ไฟเผา และบุกเข้าไปใช้ดาบสังหารทุกคนภายในวัด(お寺) ไม่ว่าจะเป็นชาย(男)หญิง(女)หรือเด็กเล็ก"และหลังจากนี้ โนบูนางะก็ได้นำกลยุทธ์การรบแผนใหม่มาใช้ โดยดาบซามูไรไม่มีทางเทียบได้เลยในการรบแบบเดิมๆของซามูไร พวกเขาจะควบม้าดาหน้าเข้ามาพร้อมกับกวัดไกวดาบในมือ ประจัญบานหํ้าหั่นกันแบบถึงเนื้อถึงตัว แต่เมื่อพบกับกลยุทธ์ใหม่ของโนบูนางะ พวกเขาไม่มีโอกาสหรอกครับ โนบูนางะ จัดวางพลปืนจำนวน 3,000 คน(三千人)ของเขา รับมือทหาร(ぐんじん)ม้าซามูไร โดยตั้งแนวเป็นชั้นๆ และไม่ยิงพร้อมกันทีเดียวหมดทุกคน เมื่อแถวหน้ายิงออกไป แล้วก็จะบรรจุกระสุน ระหว่างนั้นแถวที่ 2(二) และ 3(三) ก็ยิงออกไปทีละแถวตามลำดับ ยิงออกไป 3-4 ชุด ทัพม้าซามูไรก็ไม่เหลือ
เมื่อ เห็นเช่นนั้น วัด(お寺)อื่นๆก็เริ่มตระหนักถึง ความสำคัญ(大切)ของปืน และตั้งต้นสร้าง โรงงาน(工場)ผลิตปืนเป็นการใหญ่ โดยเฉพาะเมืองอิสระ ซากาอิ ถึงกับเป็นแหล่งอุตสาหกรรมค้าขายปืน ให้กับผู้ซื้อทุกรายไม่มีเกี่ยง ในปี 1575(一千五百七十五) นั้น ถึงกับกล่าวกันว่า ทัพของโนบูนางะทันสมัย ยิ่งกว่าทัพขนาดเล็ก(小さい) ของยุโรปเสียอีกถัดไปคือวัด ฮอนงันจิ ในโอซากา(おおさか) ซึ่งเป็นวัด(お寺)ใหญ่ มีสานุศิษย์ที่รํ่ารวยมากมาย มีขุมกำลังซามูไรที่สามารถ ซึ่งก็คือภิกษุสมณะของวัด(お寺)นั่นเอง บรรดาหลวงพ่อและหลวงพี่แห่งวัด(お寺)นี้ ใช้เวลานอกเหนือการปฏิบัติธรรม มาฝึกฝนการใช้ดาบและธนูอย่างชํ่าชอง จนต่อต้านกองทัพปืนยาวของโนบูนางะได้นานถึง 11(十一) ปี! โนบูนางะจึงเปลี่ยนไปใช้การบุกทางทะเล โดยใช้ปืนใหญ่ขนาดเล็ก(小さい) ระดมยิงจากเรือเหล็ก ซึ่งยุทธวิธีนี้ลํ้าหน้าการรบทางเรือ(ふね)ของอเมริกา(アメリカ)ในสงครามกลางเมือง (町)ถึง 300(三百) ปีเชียวครับผมดีแต่ว่าพระจักรพรรดิทรงเห็นว่า วัด(お寺)ใหญ่และสำคัญ(大切)แห่งนี้จะไม่รอดพ้นความพินาศ จึงยื่นพระหัตถ์มาไกล่เกลี่ย โดยให้โนบูนางะครอบครองโอซากา(おおさか)ได้ และภิกษุในวัดฮอนงันจิก็ยังปฏิบัติธรรมต่อไปอย่างอิสระได้เช่นกัน ซึ่งพระท่านก็ยินดีที่ไม่เสียหน้าต้องยอมแพ้ถึงจุดนี้ ท่านผู้อ่านเห็นด้วยไหมครับ ถ้าจะกล่าวว่า นักดาบซามูไรขนานแท้รุ่นสุดท้าย ที่ยืนหยัดต่อสู้กับอาวุธไฮเทค (ในยุคนั้น) ได้อย่างทรหด ก็คือ สมณะแห่งพุทธศาสนา นั่นเองในที่สุดโนบูนางะก็มีอำนาจสูงสุดในญี่ปุ่น(日本) เขามิได้เก่ง(上手)ในเชิงรบอย่างเดียว หากการบริหาร(サービス)ก็เยี่ยมยอด เขาบูรณะวังหลวงให้แก่จักรพรรดิ เพิ่มรายได้ประจำปี(年) ให้พระองค์ เพื่อให้สมแก่ พระเกียรติ เขาสนับสนุนโชกุน โยชิอากิ แต่ เมื่อโชกุนมีทีท่าไม่น่าไว้ใจ เขาก็เนรเทศไปเสียจากนครหลวง เขาเคยกล่าวกับบาทหลวงฟรังส์ว่า"ไม่ว่าจักรพรรดิหรือโชกุน ข้าก็ควบคุมได้อย่างสมบูรณ์หมดสิ้นแหละ
นอก จากนี้ โนบูนางะ ยังเสริมสร้างความแข็งแรง(元気) ในด้านเศรษฐกิจ และค้าขายให้กับญี่ปุ่น(日本) ด้านการทหาร(ぐんじん) ก็มีทหาร(ぐんじん)ม้าชั้นดีถึง 20,000(二万) นายแต่วาระสุดท้ายของเขา ก็มาถึงอย่างกะทันหันในปี 1582(一千五百八十二) ขณะที่เขาพักผ่อน อยู่ในที่พำนักในเกียวโต(京都) แวดล้อมด้วยทหาร(ぐんじん)ในสังกัด ของนายพลอาเคชิ มัตสุฮิเดะ ผู้ซึ่งฝักใฝ่ในองค์จักรพรรดิ และต้องการโค่นล้มโนบูนางะ บาทหลวงฟรังส์ บันทึกเหตุการณ์ตอนนี้ไว้ว่า"เหล่าทหาร(ぐんじん)ของอาเคชิ กรูผ่านประตูเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีการขัดขวาง เนื่องจากไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดการกบฏ โนบูนางะเพิ่งล้างหน้า(顔を洗います)ล้างตาหลังตื่นนอนเช้า(朝)ตรู่ ทหาร(ぐんじん)ที่ทรยศได้ยิงธนูเสียบสีข้างของเขา โนบูนางะกระชากลูกธนูออก แล้วฉวยดาบโค้งยาว(長い)ออกมาต่อสู้ แต่อีกเพียงครู่เดียวก็ถูกยิงเข้าที่แขนอีก เขากลับเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลั่นดาล บางคนกล่าวว่าเขากระทำฮาราคีรี แต่บางคนก็เชื่อว่าเขาจุดไฟเผาห้องและตายในกองเพลิง เรารู้แน่นอนแต่เพียงว่า บุรุษผู้ที่แม้แต่ทารกก็ยังเงียบเสียงเพียงได้ยินชื่อเขา ได้ตาย(死にます)ไปในที่นั้นโดยไม่เหลือร่องรอย ใดๆกระทั่งผมสักเส้นเดียว...
"จุด จบของผู้ที่สยบนักรบซามูไรได้อย่างราบคาบ ช่างน่าเศร้าเสียนี่กระไร หรือเป็น ผลกรรมตามสนองจากการที่เขาได้เข่นฆ่าอย่างทารุณ ต่อสมณะนักสู้ในพระพุทธศาสนา... ซามูไรรุ่นสุดท้าย.
นักสู้ซามูไร . .. .
ประวัติ ศาสตร์นักสู้ซามูไรเริ่มขึ้นในศตวรรษที่ 11(十一) เมื่อรัฐบาลอ่อนแอ ชาวบ้านตลอดจนขุนนางญี่ปุ่น(日本) จึงหันไปพึ่งพาผู้มีฝีมือในเชิงยุทธที่ขนานนามกันว่า "ซามูไร" จากนั้นมาซามูไรก็รุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆ "โชกุน" อัครมหาเสนาบดี และ "ไดเมียว" เจ้าผู้ครองนครต่างๆ ของญี่ปุ่น(日本) ต่างก็มีซามูไรเป็นกองทัพไว้ประดับบารมี
อาวุธ ประจำกายของซามูไรนั้น ทั่วโลก(世界)รู้ดีว่าคือดาบอันคมกริบ ซามูไรบางคนใช้วิธีฝึกฝน(れんしゅう) ความคมดาบของตน โดยอาศัยร่างของชาวบ้าน สามัญชนเป็นที่ทดสอบ แบบนี้ชาวบ้านก็ผวา ไปตามกันซีครับ ดังนั้น ในสมัย(じだい)ของโชกุน โตกูงาวะ จึงมีกฎหมายอนุญาตให้ ซามูไรเอาศพ ของนักโทษประหารไปใช้รองรับ คมดาบของตนได้ วิธีการก็คือ เอาศพไปมัดติดกับหลักซึ่งทำจากลำไม้ไผ่ จากนั้นนักดาบในชุดซามูไรออกศึก (กามิ ชิโม) ก็จะถือดาบเยื้องย่าง เข้ามาพินิจพิจารณาดูว่า จะฟันส่วนใดของศพจึงจะเหมาะสม เช่นว่า การฟันข้อมือจะง่ายดายที่สุด ส่วนการฟันขาดสะโพก (เรียว กูรูม่า) หรือฟันตัดสองบ่า (ไต-ไต) จะยาก(むずかしい)ที่สุด หลังจากฟันแล้ว ซามูไรก็จะตรวจสอบดาบของตนอย่างละเอียดว่า มีบิ่นหรืองอหรือไม่ เลือดและไขมันที่ติดดาบนั้นมีลักษณะเป็นอย่างใด เสร็จแล้วก็ไปตรวจตราร่องรอยการฟันบนร่างศพซามูไรที่เก่งกาจนั้นต้องมีดาบ ชั้นดีไว้ ครอบครองครับ เช่น ดาบที่ผลิตจากสำนักตีดาบมีระดับ เช่น ติมบะ โนะ กามิ โยชิมิชิ (ค.ศ.1565-1635) หรือสำนักของ อิโนอูเอะ ชินกาอิ (ราว ค.ศ.1674)ศิลปะการใช้ดาบต่อสู้อย่างรวดเร็วฉับไวนั้น สร้างชื่อเสียงให้ซามูไรจนใครได้ยินชื่อก็หนาว(寒い)
แต่...เมื่อถึงกาลเวลาหนึ่ง ดาบซามูไรก็ต้องถูกสยบด้วยอาวุธอื่นอันทรงอานุภาพกว่าในปี ค.ศ.1551(一千五百五十一) หนุ่มนักสู้วัย 20 ปี นาม โอดะ โนบูนางะ ขึ้น เป็นไดเมียว ครองนครเล็กๆ(小さい) โอวาริ ใกล้กับเมือง(町)นาโงยาในปัจจุบัน เขาได้สร้างวีรกรรม ที่ทำให้ญี่ปุ่น(日本)ทั้งประเทศตื่นตะลึง นั่นคือสามารถใช้ นักรบเพียง 3,000 คน(三千人) ยืนหยัดต่อสู้ และพิชิตกองทัพขนาด 25,000 คน(二万五千人) ของ อิมะงาวะ ซึ่ง เป็นไดเมียว นครใหญ่(大きい) โดยอิมะงาวะนั้น คิดการใหญ่ ต้องการเป็นโชกุน และยกกำลังออกปราบปราม เมืองใหญ่น้อย แต่โนบูนางะไม่ยอมก้มหัวให้ เขาใช้กลยุทธ์หลอกเอาทัพ ของอิมะงาวะไปติดกับ ในซอกเขาท่ามกลางหมอกหนา แล้วนำนักรบจำนวนน้อย ของตนถล่มข้าศึกจนราบคาบก่อนหน้านี้ในปี ค.ศ.1542(一千五百四十二) ชาวโปรตุเกสได้มาถึงญี่ปุ่น(日本)เป็นหนแรกเพื่อค้าขาย พวกเขาได้นำปืนยาวอาวุธชนิดใหม่ ที่ชนญี่ปุ่น(日本)ไม่เคยเห็นมาด้วย เจ้าครองนครต่างๆชื่นชมมาก เพราะมันมีพลานุภาพเหนือกว่าหน้าไม้และธนูหลายเท่า และโดยที่พี่ยุ่นนั้นถนัดในเรื่องก๊อบปี้ ดังนั้น จึงมีข้อมูลที่พ่อค้าโปรตุเกสคนหนึ่งบันทึกไว้ว่า เพียงชั่วหกเดือนนับจากที่ได้ลูบคลำปืนเป็นครั้งแรก เหล่าช่างญี่ปุ่น(日本)ก็สามารถผลิตปืนขึ้นเองได้ถึง 600(六百) กระบอกปืนนั้นเป็นอาวุธระยะไกล สามารถสังหารข้าศึกได้แบบไม่ทันได้รู้ตัว ในอมตะวรรณกรรม "ผู้ชนะสิบทิศ" ของ "ยาขอบ" เมื่อ บุเรงนอง จอมทัพพม่า ได้เห็นอานุภาพของปืนเป็นครั้งแรก ก็ยังทรงรำพึงอย่างรันทดพระทัยว่า ต่อแต่นี้ไปคงจะไม่ได้เห็นภาพการต่อสู้ด้วยดาบ หรือทวนอย่างห้าวหาญสมกับเป็นนักรบอีกแล้ว
แม้ นักรบซามูไรหลายคนจะเหยียดหยามนักรบถือปืนว่าขี้ขลาดตาขาว แต่โนบูนางะเป็นขุนศึกประเภทคิดใหม่-ทำใหม่ เขาเรียนรู้อย่างรวดเร็วว่า ยุคแห่งอาวุธทันสมัยได้มาถึงแล้ว และหากเขาต้องการรวบรวมญี่ปุ่น(日本)ให้เป็นหนึ่งเดียว เขาจำเป็นต้องใช้ปืนนอกจากปืนแล้ว โนบูนางะยังมียอดขุนพลคู่ใจซ้าย-ขวา คือ โตโยโตมิ ฮิเดโยชิ กับ โตกูงาวะ อิเอยาสุ (สอง คนนี้ต่อมาโด่งดังสุดๆทั้งคู่) ทำให้โนบูนางะ สามารถแผ่ขยายอำนาจ กว้างขวางออกไปได้อย่างรวดเร็ว แต่แล้วก็พบอุปสรรคสำคัญ ซึ่งมิใช่ กองทัพของไดเมียวใดหากทว่าเป็นสมณะนักรบแห่งพุทธศาสนา!ใน ปี 1571(一千五百七十一) โนบูนางะ ยกกำลังทัพ 30,000 คน(三万人) ไปล้อมวัดซากาโมโตบนเขาฮิเออิทางเหนือ(北)ของเกียวโต(京都) วัดนี้เป็นวัดศักดิ์สิทธิ์ที่สุดทั้งของผู้นับถือพุทธและชินโต แต่พระภิกษุในวัดปฏิเสธไม่ยอมอ่อนน้อม และอพยพชาวบ้านลูกเล็กเด็กแดงทั้งหลาย เข้ามาหลบไว้ภายในวัดเหตุการณ์ต่อจากนี้ บาทหลวง หลุยส์ ฟรังส์ มิชชันนารีเยซูอิต ได้บันทึกไว้ว่า"เมื่อรู้ว่าชาวบ้านทั้งหมดได้ไปปักหลักอยู่ในวัด โนบูนางะก็สั่งการทันที ให้เอาปืนระดมยิง ใช้ไฟเผา และบุกเข้าไปใช้ดาบสังหารทุกคนภายในวัด(お寺) ไม่ว่าจะเป็นชาย(男)หญิง(女)หรือเด็กเล็ก"และหลังจากนี้ โนบูนางะก็ได้นำกลยุทธ์การรบแผนใหม่มาใช้ โดยดาบซามูไรไม่มีทางเทียบได้เลยในการรบแบบเดิมๆของซามูไร พวกเขาจะควบม้าดาหน้าเข้ามาพร้อมกับกวัดไกวดาบในมือ ประจัญบานหํ้าหั่นกันแบบถึงเนื้อถึงตัว แต่เมื่อพบกับกลยุทธ์ใหม่ของโนบูนางะ พวกเขาไม่มีโอกาสหรอกครับ โนบูนางะ จัดวางพลปืนจำนวน 3,000 คน(三千人)ของเขา รับมือทหาร(ぐんじん)ม้าซามูไร โดยตั้งแนวเป็นชั้นๆ และไม่ยิงพร้อมกันทีเดียวหมดทุกคน เมื่อแถวหน้ายิงออกไป แล้วก็จะบรรจุกระสุน ระหว่างนั้นแถวที่ 2(二) และ 3(三) ก็ยิงออกไปทีละแถวตามลำดับ ยิงออกไป 3-4 ชุด ทัพม้าซามูไรก็ไม่เหลือ
เมื่อ เห็นเช่นนั้น วัด(お寺)อื่นๆก็เริ่มตระหนักถึง ความสำคัญ(大切)ของปืน และตั้งต้นสร้าง โรงงาน(工場)ผลิตปืนเป็นการใหญ่ โดยเฉพาะเมืองอิสระ ซากาอิ ถึงกับเป็นแหล่งอุตสาหกรรมค้าขายปืน ให้กับผู้ซื้อทุกรายไม่มีเกี่ยง ในปี 1575(一千五百七十五) นั้น ถึงกับกล่าวกันว่า ทัพของโนบูนางะทันสมัย ยิ่งกว่าทัพขนาดเล็ก(小さい) ของยุโรปเสียอีกถัดไปคือวัด ฮอนงันจิ ในโอซากา(おおさか) ซึ่งเป็นวัด(お寺)ใหญ่ มีสานุศิษย์ที่รํ่ารวยมากมาย มีขุมกำลังซามูไรที่สามารถ ซึ่งก็คือภิกษุสมณะของวัด(お寺)นั่นเอง บรรดาหลวงพ่อและหลวงพี่แห่งวัด(お寺)นี้ ใช้เวลานอกเหนือการปฏิบัติธรรม มาฝึกฝนการใช้ดาบและธนูอย่างชํ่าชอง จนต่อต้านกองทัพปืนยาวของโนบูนางะได้นานถึง 11(十一) ปี! โนบูนางะจึงเปลี่ยนไปใช้การบุกทางทะเล โดยใช้ปืนใหญ่ขนาดเล็ก(小さい) ระดมยิงจากเรือเหล็ก ซึ่งยุทธวิธีนี้ลํ้าหน้าการรบทางเรือ(ふね)ของอเมริกา(アメリカ)ในสงครามกลางเมือง (町)ถึง 300(三百) ปีเชียวครับผมดีแต่ว่าพระจักรพรรดิทรงเห็นว่า วัด(お寺)ใหญ่และสำคัญ(大切)แห่งนี้จะไม่รอดพ้นความพินาศ จึงยื่นพระหัตถ์มาไกล่เกลี่ย โดยให้โนบูนางะครอบครองโอซากา(おおさか)ได้ และภิกษุในวัดฮอนงันจิก็ยังปฏิบัติธรรมต่อไปอย่างอิสระได้เช่นกัน ซึ่งพระท่านก็ยินดีที่ไม่เสียหน้าต้องยอมแพ้ถึงจุดนี้ ท่านผู้อ่านเห็นด้วยไหมครับ ถ้าจะกล่าวว่า นักดาบซามูไรขนานแท้รุ่นสุดท้าย ที่ยืนหยัดต่อสู้กับอาวุธไฮเทค (ในยุคนั้น) ได้อย่างทรหด ก็คือ สมณะแห่งพุทธศาสนา นั่นเองในที่สุดโนบูนางะก็มีอำนาจสูงสุดในญี่ปุ่น(日本) เขามิได้เก่ง(上手)ในเชิงรบอย่างเดียว หากการบริหาร(サービス)ก็เยี่ยมยอด เขาบูรณะวังหลวงให้แก่จักรพรรดิ เพิ่มรายได้ประจำปี(年) ให้พระองค์ เพื่อให้สมแก่ พระเกียรติ เขาสนับสนุนโชกุน โยชิอากิ แต่ เมื่อโชกุนมีทีท่าไม่น่าไว้ใจ เขาก็เนรเทศไปเสียจากนครหลวง เขาเคยกล่าวกับบาทหลวงฟรังส์ว่า"ไม่ว่าจักรพรรดิหรือโชกุน ข้าก็ควบคุมได้อย่างสมบูรณ์หมดสิ้นแหละ
นอก จากนี้ โนบูนางะ ยังเสริมสร้างความแข็งแรง(元気) ในด้านเศรษฐกิจ และค้าขายให้กับญี่ปุ่น(日本) ด้านการทหาร(ぐんじん) ก็มีทหาร(ぐんじん)ม้าชั้นดีถึง 20,000(二万) นายแต่วาระสุดท้ายของเขา ก็มาถึงอย่างกะทันหันในปี 1582(一千五百八十二) ขณะที่เขาพักผ่อน อยู่ในที่พำนักในเกียวโต(京都) แวดล้อมด้วยทหาร(ぐんじん)ในสังกัด ของนายพลอาเคชิ มัตสุฮิเดะ ผู้ซึ่งฝักใฝ่ในองค์จักรพรรดิ และต้องการโค่นล้มโนบูนางะ บาทหลวงฟรังส์ บันทึกเหตุการณ์ตอนนี้ไว้ว่า"เหล่าทหาร(ぐんじん)ของอาเคชิ กรูผ่านประตูเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีการขัดขวาง เนื่องจากไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดการกบฏ โนบูนางะเพิ่งล้างหน้า(顔を洗います)ล้างตาหลังตื่นนอนเช้า(朝)ตรู่ ทหาร(ぐんじん)ที่ทรยศได้ยิงธนูเสียบสีข้างของเขา โนบูนางะกระชากลูกธนูออก แล้วฉวยดาบโค้งยาว(長い)ออกมาต่อสู้ แต่อีกเพียงครู่เดียวก็ถูกยิงเข้าที่แขนอีก เขากลับเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลั่นดาล บางคนกล่าวว่าเขากระทำฮาราคีรี แต่บางคนก็เชื่อว่าเขาจุดไฟเผาห้องและตายในกองเพลิง เรารู้แน่นอนแต่เพียงว่า บุรุษผู้ที่แม้แต่ทารกก็ยังเงียบเสียงเพียงได้ยินชื่อเขา ได้ตาย(死にます)ไปในที่นั้นโดยไม่เหลือร่องรอย ใดๆกระทั่งผมสักเส้นเดียว...
"จุด จบของผู้ที่สยบนักรบซามูไรได้อย่างราบคาบ ช่างน่าเศร้าเสียนี่กระไร หรือเป็น ผลกรรมตามสนองจากการที่เขาได้เข่นฆ่าอย่างทารุณ ต่อสมณะนักสู้ในพระพุทธศาสนา... ซามูไรรุ่นสุดท้าย.
Taicho reign
Taicho period
ยุคたいしょう
ยุคไทโช
Taicho period
ยุคไทโช (「大正時代」, Taishō-jidai, 大正時代) คือ ยุคหนึ่งในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น(日本) เริ่มเมื่อ ค.ศ. 1912(一千九百十二)
Taishō-jidai, 大正時代 was a time in Japan. has begun since 1912A.D.
และ สิ้นสุดเมื่อค.ศ. 1926(一千九百二十六) ญี่ปุ่น(日本)หลังสงครามโลกครั้งที่ 1(世界せつぞ 一) เป็นยุค(じだい)ที่ประชาธิปไตยเริ่มเบ่งบาน ภายใต้กระแสของลัทธิจักรวรรดินิยม
,And ended by 1926. After WW1 ended was Jidai period. Democration has risen. Even at that time was Ultranationalism
Which forced Japan to go into war for 15 years.
หรือชาตินิยมด้วยความแรงของกระแสหลังได้ผลักดันให้ญี่ปุ่น(日本)เข้าสู่สงครามเป็นเวลา 15 ปี(十五年) มีเหตุการณ์ดังนี้
Which have situation like this
1. Japan VS. China to capture Korea. Japan was won.
1. ญี่ปุ่น(日本)ทำสงครามกับจีน(中国) เพื่อแย่งเกาหลี(韓国-かんこく) (ญี่ปุ่น(日本)เป็นฝ่ายชนะ)
2.Japan VS. Russia to capture Korea. Japan also won.
2. ญี่ปุ่น(日本)ทำสงครามกับรัสเซีย เรื่องเกาหลี(かんこく) (ญี่ปุ่น(日本)เป็นฝ่ายชนะ)
- ชัยชนะครั้งนี้เป็นการประกาศถึงความสามารถของญี่ปุ่น(日本)ที่ทัดเทียมกับชาติตะวันตก(西) และยังเป็นกำลังใจให้ประเทศเอเชีย(アジア)มีกำลังใจต่อสู้เพื่อปลดปล่อยตัวเองจากมหาอำนาจตะวันตก(西)
- These victory has had declared about their superiority of Japan. That they were stronger than European
And they inspired Asia continent to fight againist European.
3. ญี่ปุ่น(日本)ยึดครองแมนจูเรียของจีน(中国)ได้ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 (世界せつぞ 二)
3. Japan occupied Manchulia From China. in between WW2
4. ญี่ปุ่น(日本)แพ้สงครามโลกครั้งที่ 2(二) ตกอยู่ใต้ปกครองของสหรัฐอเมริกา(アメリカ) สหรัฐฯได้ปฏิรูปญี่ปุ่น(日本)หลายประการ เช่น
4. Japan surrendered in WW2 beyond USA. USA has assign agreements with Japan
- Japan must not have their own armies
- ห้ามญี่ปุ่น(日本)มีกองทหาร(ぐんじん)ของตนเอง
- Daibatsu（大罰） Yakuza power must be removes and cancel.
- ทำลายการผูกขาดทางเศรษฐกิจของกลุ่มอิทธิพล ไซบัทสึ
- Girls should suppose to have the power to be the same as men
- ให้สิทธิเลือกตั้งแก่สตรี(女)
ยุคたいしょう
ยุคไทโช
Taicho period
ยุคไทโช (「大正時代」, Taishō-jidai, 大正時代) คือ ยุคหนึ่งในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น(日本) เริ่มเมื่อ ค.ศ. 1912(一千九百十二)
Taishō-jidai, 大正時代 was a time in Japan. has begun since 1912A.D.
และ สิ้นสุดเมื่อค.ศ. 1926(一千九百二十六) ญี่ปุ่น(日本)หลังสงครามโลกครั้งที่ 1(世界せつぞ 一) เป็นยุค(じだい)ที่ประชาธิปไตยเริ่มเบ่งบาน ภายใต้กระแสของลัทธิจักรวรรดินิยม
,And ended by 1926. After WW1 ended was Jidai period. Democration has risen. Even at that time was Ultranationalism
Which forced Japan to go into war for 15 years.
หรือชาตินิยมด้วยความแรงของกระแสหลังได้ผลักดันให้ญี่ปุ่น(日本)เข้าสู่สงครามเป็นเวลา 15 ปี(十五年) มีเหตุการณ์ดังนี้
Which have situation like this
1. Japan VS. China to capture Korea. Japan was won.
1. ญี่ปุ่น(日本)ทำสงครามกับจีน(中国) เพื่อแย่งเกาหลี(韓国-かんこく) (ญี่ปุ่น(日本)เป็นฝ่ายชนะ)
2.Japan VS. Russia to capture Korea. Japan also won.
2. ญี่ปุ่น(日本)ทำสงครามกับรัสเซีย เรื่องเกาหลี(かんこく) (ญี่ปุ่น(日本)เป็นฝ่ายชนะ)
- ชัยชนะครั้งนี้เป็นการประกาศถึงความสามารถของญี่ปุ่น(日本)ที่ทัดเทียมกับชาติตะวันตก(西) และยังเป็นกำลังใจให้ประเทศเอเชีย(アジア)มีกำลังใจต่อสู้เพื่อปลดปล่อยตัวเองจากมหาอำนาจตะวันตก(西)
- These victory has had declared about their superiority of Japan. That they were stronger than European
And they inspired Asia continent to fight againist European.
3. ญี่ปุ่น(日本)ยึดครองแมนจูเรียของจีน(中国)ได้ ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 (世界せつぞ 二)
3. Japan occupied Manchulia From China. in between WW2
4. ญี่ปุ่น(日本)แพ้สงครามโลกครั้งที่ 2(二) ตกอยู่ใต้ปกครองของสหรัฐอเมริกา(アメリカ) สหรัฐฯได้ปฏิรูปญี่ปุ่น(日本)หลายประการ เช่น
4. Japan surrendered in WW2 beyond USA. USA has assign agreements with Japan
- Japan must not have their own armies
- ห้ามญี่ปุ่น(日本)มีกองทหาร(ぐんじん)ของตนเอง
- Daibatsu（大罰） Yakuza power must be removes and cancel.
- ทำลายการผูกขาดทางเศรษฐกิจของกลุ่มอิทธิพล ไซบัทสึ
- Girls should suppose to have the power to be the same as men
- ให้สิทธิเลือกตั้งแก่สตรี(女)
Subscribe to:
Posts (Atom)
Subscribe To kotencai no kurosameshin
Posts
All Comments